Eindelijk in Nieuw Zeeland

Zaterdag, 7 febr. 2015
De dagen vliegen voorbij. We zijn inmiddels een paar dagen in NZ.
Eergisteren na een lange slapeloze nacht gearriveerd in Auckland. Daar kregen we een uitgebreide check en ondervraging naar eventuele smokkelwaar. Fruit en zuivel zijn ten strengste verboden om in te voeren en zelfs onze schoenzolen moesten we laten zien of er geen aarde tussen de ribbels zaten.
Het laatste stukje vliegen naar Christchurch was zo gepiept en daarna zette een shuttle bus ons voor het hotel af. Net op tijd voor een middagdutje.
Daarna de stad in, waar we met eigen ogen konden zien, welke schade de aardbeving van 2010 had aangericht. Nog steeds erg veel huizen in puin en de ooit zo trotse kathedraal was voor de helft gesloopt. Er is nog genoeg om op te bouwen.

De volgende dag werden we zeer verkwikt wakker en waren we in één keer van onze jetlag af. We keken er naar uit om de camper op te halen, ons nieuwe onderkomen voor de volgende vijf weken.
Er waren echter nogal wat formaliteiten te verrichten en het duurde en duurde maar. Het enige voordeel van het lange wachten was, dat er steeds campers teruggebracht werden. De mensen uit deze campers lieten hun overbodige spullen achter in een groot rek, die voor de vertrekkende kampeerder een schat aan gratis produkten opleverde. Ik wist beslag te leggen op een rijk gevulde tas met spullen zoals zout, toiletpapier, blikjes soep, flesje wijn, waspoeder, spaghetti, waxinelichtjes en noem maar op. Waarvoor hartelijk dank !
Na ruim 2 uur kregen we onze mooie luxe camper te zien en na de nodige instructies en een kleine reparatie konden we weer een uur later vertrekken.
Ons eerste reisdoel was Oamaru. We gingen er over de highway naar toe, route 1. We hadden 250 kilometer te gaan, een makkie, zou je zeggen. No way. Deze highway langs de oostkust blijkt voornamelijk een tweebaansweg met af en toe een inhaalstrook en slingert door allerlei plaatsjes, waar je maar 50 km mag rijden. Dan de nodige stoplichten en af en toe nog wegwerkzaamheden en zo ben je bijna vijf uur verder (inclusief een bezoek aan een supermarkt en een lunchpauze).
Het plaatsje Oamaru staat bekend om zijn pinquinkolonie. 's Morgens 6 uur en 's avonds 9 uur zijn deze schuwe beestjes in het echie te bewonderen. Behalve gisteravond, maar misschien kwam dat doordat we verdwaald waren en pas half 10 ter plaatse waren.

Vandaag een prachtige zonnige dag. Gisteren was het niet veel warmer dan 10 tot 15 graden en vannacht kon ik zelfs bijna niet slapen van de kou. Verdorie, hoe gaat de verwarming aan in de camper?
Maar nu, heerlijk zomers!
Ons eerste programmapunt was een bezoek aan een acupuncturist. Cock verrekt nog steeds van de pijn, dus dan maar het alternatieve circuit in. We snorden een adres op van internet en gingen er op de bonnefooi naar toe. We hadden geluk, in de agenda was een uurtje over, dus kom om 12 uur maar terug. Wij het stadje in, ontbijten en shoppen, en klokslag 12 uur melden we ons weer. We verwachten een Chinese dokter, maar wie schept onze verbazing dat er een blonde kerel ons opwachtte. "Mijn naam is Loos," sprak de kerel, en daar was geen woord Chinees bij. De kerel kwam uit Amstelveen en was op zijn 14de geëmigreerd naar NZ. Hele verhalen vertelde hij over zijn avonturen, terwijl Cock op de behandeltafel, de ene na de andere naald kreeg ingestoken. In zijn hand, voet en heel veel naalden in zijn bil. Een zeer sympathieke man. Nou maar hopen dat het helpt!
Toen werd het eindelijk tijd voor pure ontspanning, eigenlijk voor het eerst in een week. Badspullen mee, handdoekje onder de arm, een natje en een droogje, en op naar het strand! Heerlijk!
Natuurlijk zijn we in twee uurtjes tijd compleet verknetterd. Leren we het dan nooit?