Portugal? Toch maar niet.

Zaterdag togen we vol verwachting naar Portugal. Even nog wat woordjes oefenen in het Portugees, de reisgids, gekregen van L&S, erbij gepakt en andere routekaarten tevoorschijn gehaald. Het plan was om vier verschillende plekken te bezoeken, waar we steeds twee dagen zouden blijven. We hadden al een lijst met Nederlandse 'Ik vertrek' mensen uitgeprint, die we financieel zouden gaan steunen. De eerste op ons lijstje waren Thea en Bert. Ze hadden een fantastisch mooie plek in the middle of nowhere. De weg er naar toe viel tegen, vooral de laatste vijf kilometers over een smalle landweg, kronkelend tussen de bergen, met steile hellingen en dalen. Ook al reden we stapvoets, de spullen in de camper vlogen alle kanten op, als we door een diepe kuil doken. En de motor maakte overuren. Hadden we dat eerder geweten?
De ontvangst was allerhartelijkst, uiteraard met een kop koffie en de camping supergoed uitgerust. Zoals je het bij enthousiaste Nederlanders in het buitenland verwacht.
We hebben zondag urenlang heerlijk gewandeld door de omgeving. Er groeien veel kurkeiken en het is grappig om te zien, hoe ze om de zoveel jaar deels van hun jasje worden ontdaan. We zagen veel ooievaars in de regio. Op sommige plekken vond je een rij met electriciteitsmasten allemaal bezet door ooievaarsnesten. Een soort rijtjeswoningen met in elke woning één ooievaarspaartje. Trouw voor het leven, dat is mooi om te zien.
Maandag trokken we verder naar het volgende adres. We waren van plan om tolwegen te mijden in Portugal. Je moet namelijk een tolvignet aanschaffen. Daaraan gekoppeld je bankrekening of creditcard, zodat elk bezoek aan een tolweg automatisch afgerekend kan worden. Dus voor ons geen tolwegen, want we hebben alle tijd van de wereld, toch? Dat viel tegen. Portugal kent nauwelijks alternatieve routes in plaats van de tolwegen, maar matige wegen dwars door de bergen en kleine dorpjes. Dat schiet niet op.
Het volgende adres van Annick en Ruud lag ook een heel stuk van de autoweg af, de berg op naar boven. Op een gegeven moment kon de camper niet tegen een steile helling opkomen. Stonden we midden op de weg stil, met de neus schuin naar boven. Doodeng! Cock liet de wagen langzaam achteruit de helling afglijden en na een meter of 20 nam ie opnieuw een aanloopje en wist de camper alsnog de hoek om te krijgen.
De camping lag erg afgelegen en had nauwelijks faciliteiten. We besloten verder te gaan. Dag Annick, dag Ruud. Dit ommetje kostte een uur tijd en een hartverzakking vanwege de steile bergweggetjes.
We hadden het helemaal gehad. Maar nu? Wat te doen? Zullen we overnachten aan de kant van de weg? Of rijden we door naar een camping in Spanje ruim 100 km verderop gelegen? Eerst maar een kop koffie drinken..
Vooruit dan maar, even slikken en weer doorgaan. Na een intensieve reisdag van negen uur haalden we de camping van Caceres. Een gewone camping, maar toch een beetje speciaal. Op elke campingplaats staat namelijk een badkamertje, met douche, wastafel en toilet. Toch een van de allergoedkoopste campings tot nu toe. En bovendien gratis wifi. Olé, het leven is goed onder de Spaanse zon!