We zijn plotseling in een andere wereld beland. We bevinden ons op een overwinteraarscamping in de buurt van Benidorm. De voertaal is nog net geen Nederlands, maar dat scheelt niet veel. De Nederlanders zijn veruit in de meerderheid. De Spaanse meisjes van de receptie doorspekken hun gesprekken met Nederlandse woordjes, zo grappig. De tenten, caravans en campers staan stijf naast elkaar. Elke meter is afgebakend door tentzeil, plantenbakken en riante zitjes. En daar zitten ze maandenlang pontificaal in het zonnetje, de gerimpelde grijze duiven in korte broeken.
Vanuit de receptie kregen we een plattegrond met daarop met gele marker aangegeven de vrije plekken. Elke beweging bij het zoeken naar een plek werd massaal nieuwsgierig in de gaten gehouden. We kozen voor plek 112 en liepen terug naar de receptie om het door te geven en ons te registreren. Toen we onder veel belangstelling met de camper aan kwamen rijden, bleek een Noorse camperaar onze plek ingepikt te hebben. Hij weigerde die plek af te staan, maar moest van hogerhand toch wijken, omdat het inmiddels al door ons geboekt was. Hij koos daarna voor de plek naast ons, maar van enige vriendschap is geen sprake. Als blikken konden doden?
Er wordt van alles georganiseerd op deze camping. Bingo uiteraard, klaverjassen, yoga, Spaanse les, georganiseerde wandelingen, excursies, smartlappenkoor, line-dansen en op vrijdag kun je je bloeddruk op laten meten. Kortom, echt een gezellige stampvolle familiecamping naar ons hart. Maar nu even niet. Het doet nog te bejaard aan.
Tot nu toe hebben we (meestal) halflege campings gehad, waar we de vrijheid kregen zelf een plek te kiezen. En zagen we na een dag een betere plek, dan ging je gewoon verkassen. Niemand die zich ermee bemoeide. Voordeel van deze camping, de wifi is gratis. Nadeel, de wifi doet het niet.

Vanaf het strand zien we in de verte een hoge rotsachtige heuvel liggen bij het plaatsje Calp. Het is een krijtrots, die lange tijd in privé-bezit is geweest. Wie wil dat niet, een eigen berg? Nu is het een natuurreservaat en het leek ons wel leuk om er naar toe te fietsen en de rots te beklimmen. Jammer alleen dat een drukke provinciale weg dwars door de bergen er naar toe leidt. Cock heeft zwaar afgezien vandaag op zijn gewone fiets, zoveel steile hellingen en denk je bijna boven te zijn, dan volgt er een nieuwe weg omhoog. Bovendien is in de berm rijden met langsscheurend verkeer geen feestje. Maar de wandeling op de rots maakte alles goed. Mooie natuur, geweldige vergezichten en de stilte, daar konden we echt van genieten.
Toen we in de loop van de middag terugkwamen (41 km gefietst), zagen we dat de norse Noorse buurman vertrokken was. Jammer voor hem. Anders hadden we kunnen zeggen, dat we morgen verder trekken en dat onze camperplek dan weer ter beschikking staat. Hopelijk heeft ie elders een betere plek gevonden.